ΙΣΤΟΡΙΚΑ
«Καλέντζι Κορινθίας»
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Γνώμη Πολιτών» περιοχής Βόχας – Σικυώνος, φ. 90 / Πέμπτη 1.10.2015 (Μέρος Α΄), φ. 91 / Πέμπτη 15.10.2015 (Μέρος Β΄), φ. 92 / Σάββατο 31.10.2015 (Μέρος Γ΄)
Γενικά στοιχεία
Το Καλέντζι είναι ένας μικρός ημιορεινός οικισμός της Κορινθίας που βρίσκεται σε υψόμετρο 320 μέτρων στα βόρεια του όρους Φουκάς και απέχει 20 χλμ περίπου από την Κόρινθο, 17 χλμ περίπου από το Κιάτο και 7 χλμ από την έδρα του δήμου Βέλου – Βόχας, το Ζευγολατιό, στο οποίο και υπάγεται διοικητικά ως εξαρτώμενος αυτοτελής πληθυσμιακά οικισμός. Αποτελεί οικιστικό κέντρο 5ου επιπέδου, αφού πρόκειται για έναν μικρό πληθυσμιακά οικισμό με κύρια χρήση την κατοικία. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με την γεωργία και σε μικρότερο ποσοστό με την κτηνοτροφία. Κάθε οικογένεια διαθέτει σημαντικό σε έκταση γεωργικό κλήρο (αγροτική έκταση), από τον οποίο παράγεται μεγάλη ποσότητα και καλής ποιότητας σουλτανίνας σταφίδας, κυρίως επιτραπέζια, βερίκοκα και αρίστης ποιότητας ελαιόλαδο. Στο Καλέντζι σήμερα υπάρχει ένας ενεργός Αγροτικός Συνεταιρισμός και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καλεντζίου «Φωκάς».
Σήμερα στην ελληνική επικράτεια καταγράφονται συνολικά επτά οικισμοί με την ονομασία «Καλέντζι». Από αυτούς διατηρούνται ως Καλέντζι οι εξής τρείς : της Αχαϊας (δήμος Ερυμάνθου), των Ιωαννίνων (δήμος Βόρειων Τζουμέρκων) και της Κορινθίας. Κατά το παρελθόν αναφέρονταν ως Καλέντζι οι εξής τέσσερις: το Καλέντζι της Ηλείας που μετονομάστηκε σε Κεραμίδιον, το Καλέντζι Αττικής που μετονομάστηκε σε Βόθωνα (οικισμός της πεδιάδας του Μαραθώνα), της Ευβοίας που μετονομάστηκε σε Πράσινο (επαρχία Καρυστίας) και της Αιτωλοακαρνανίας που μετονομάστηκε σε Στρογγυλοβούνι. Αναφέρεται επίσης ως «Καλέντζης» και ποταμός της Θεσσαλίας (Νομός Καρδίτσης) ο οποίος πηγάζει από την νότια Πίνδο, με γάργαρα και καθαρά νερά. Υπάρχει και όνομα «Καλέντζης» που αναφέρεται στο μοιρολόγι του Μανόλη Μπλέση, όπως και αναφορά για επώνυμο «Καλέτζη» ήδη από το 1195 στο Άγιο Όρος, στη Μονή του Καλέτζη. Η Ι.Μ Καλέντζη είχε ιδρυθεί από τη μανιάτικη οικογένεια Καλέτζη ή Καλέντζη. Ο πύργος της Κολιτσούς που είναι κτίσμα του 12ου ή 13ου αιώνα και ανήκε στη Μονή Καλέντζη, πέρασε στην κυριότητα της Μονής Βατοπεδίου, όπως και ολόκληρη η Μονή Καλέντζη. Το ίδιο συνέβη με άλλες παλαιές γειτονικές μονές, όπως του Χαλκέως, του Βεροιώτου, του Ιεροπάτορα κ.α.
Προέλευση ονομασίας οικισμού
Ο ιστορικός Α. Μηλιαράκης το έτος 1886 έγραφε ότι τα τοπωνύμια αποτελούν τα ζωντανά μνημεία της ελληνικής ιστορίας και γλώσσας. Ετυμολογικά, το Καλέντζι σημαίνει τόπος ή χωριό που περιβάλλεται από φυσικά φρούρια (Καλέ + ιντζι). Σύμφωνα με τον ιστορικό Κώστα Μπίρη υπάρχουν χωριά, οικισμοί και τόποι των οποίων τα ονόματα αναφέρονται σε επώνυμα Αρβανιτών στρατιωτών ή καπεταναίων ή ακόμα και σε ομώνυμα χωριά, τοπωνύμια, βουνά κ.α του τόπου προελεύσεώς τους, δηλαδή έχουν αρβανίτικη προέλευση. Μια τέτοια θεώρηση ή ερμηνεία υποστηρίζει και για την περίπτωση του οικισμού Καλεντζίου Κορινθίας. Πιθανόν όμως η εξήγηση – ερμηνεία του επωνύμου «Καλέντζης» που δίνει ο ιστορικός Κ. Μπίρης να είναι λανθασμένη. Κι αυτό γιατί σύμφωνα με τον Κ. Χριστοφορίδη[1], «Καλέντζης» είναι ο αλογατάς, αυτός δηλαδή που εκτρέφει και ασχολείται με τα άλογα. Στη συνέχεια υποστηρίζει ότι το επώνυμο «Καλέντζης» προέρχεται από το «κάλj – ι» και το «κάλjε – ι»[2].
Το όνομα του χωριού πιστεύεται ότι προέρχεται από οικογένεια προσφύγων. Οικογένεια με αυτό το όνομα εντοπίζεται στην Κωνσταντινούπολη, πριν την Άλωσή της από τους Οθωμανούς Τούρκους, με καταγωγή από την περιοχή της αρχαίας Ιλλυρίας (σημερινή Αλβανία) και ειδικότερα την αρχαία ελληνική πόλη Αρβών (Αρβωνίτης, Αρβανίτης). Παρακλάδι της οικογένειας «Καλέντζι» μετακινήθηκε και εγκαταστάθηκε στο Δεσποτάτο της Ηπείρου αμέσως μετά την Άλωση της Πόλης από τους Φράγκους – Σταυροφόρους το έτος 1204, δίνοντας στην περιοχή και το όνομά της. Ο συλλογισμός αυτός ενισχύεται και από το γεγονός ότι σε οθωμανικό φορολογικό κατάλογο του 1461 αναφέρονται επτά αρβανίτικες οικογένειες με καταγωγή την Κωνσταντινούπολη. Πέντε από αυτές με το επώνυμο «Καλέντζη» και δύο με το μικρό τους όνομα.Μετά την παρακμή του δεσποτάτου της Ηπείρου, παρακλάδια της οικογενείας Καλέντζι μετακινήθηκαν πρός τη νότια Ελλάδα. Ο ίδιος αυτός κλάδος της οικογένειας θεωρείται ότι είναι οικιστές και του Καλεντζίου Κορινθίας.
Μετά την Άλωση της Πόλης, την 29η Μαΐου του έτους 1453, οι Καλέτζι μετοίκησαν στην Κύπρο και γύρω στα 1570 όταν η Κύπρος κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς, μετοίκησαν στη Ζάκυνθο. Στη Ζάκυνθο η οικογένεια αναφέρεται ανάμεσα στους ευγενείς της πόλης. Σύμφωνα με τον Λ. Ζώη υπήρχε το έτος 1555 στη Ζάκυνθο οικογένεια Καλέντζη, η οποία κατάγονταν από το Χλουμούτσι. Σωζόταν όμως στη Ζάκυνθο και χωριό με την ίδια ονομασία το έτος 1516, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς από τους πειρατές. Παραμένει μέχρι σήμερα ως τοπωνύμιο στην περιοχή Τραγάκι.
Η οικογένεια ‘‘Καλέντζι’’, που ίδρυσε το καλέντζι του 14ου αιώνα, έχει χαθεί. Επρόκειτο προφανώς για οικογένεια stradioti, όπως άλλωστε συνέβη και σε πολλούς άλλους οικισμούς στην Πελοπόννησο, στην οποία δόθηκε πρόνοια (γη). Υπάρχει αναφορά ότι με την άφιξη των Τούρκων περίπου 10.000 stradioti (Έλληνες και Αρβανίτες) με τις οικογένειές τους μετανάστευσαν από την περιοχή του Ερύμανθου και του Χελιδονίου πρός τη Ζάκυνθο και από εκεί στην Ιταλία, όπου και υπάρχει σαν επώνυμο. Να σημειωθεί ότι οι stradioti (από το Στράθα = δρόμος και όχι από το στορέννυμι = στρατός) αποτέλεσαν το πλέον ανυπότακτο πολεμικό σώμα κατά την διάρκεια της Οθωμανικής παντοδυναμίας.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Ι. Ε. Πέππα το τοπωνύμιο Καλέντζι «είναι μάλλον Αλβανοτουρκικόν. Συμπεραίνεται κάθοδος από το Καλέντζι της Δωδώνης εις Αιτωλίαν, Αχαϊαν, Κορινθία, Αττική και Εύβοια, όπως προλέχθηκε την εποχή της Τουρκοκρατίας και πιθανότατα την εποχή των βίαιων εξισλαμισμών της Ηπείρου (περί το 1600), αφού το Καλέντζι είναι Αλβανοτουρκικό επωνύμιο». Προς την ίδια κατεύθυνση και ο Πούκεβιλλ υποθέτει ότι η ονομασία Καλέντζι είναι πιθανόν αλβανικής καταγωγής. Αρβανιτοχώρια πάντως είναι το Καλέντζι της Αττικής και της Εύβοιας, ενώ δεν είναι το Καλέντζι της Αχαϊας, των Ιωαννίνων και της Κορινθίας.
Διοικητική εξέλιξη – αυτοδιοικητικές μεταβολές
Η πρώτη μαρτυρία περί της υπάρξεως περιοχής «Καλέντζι» στην Κορινθία καταγράφεται στη δημοπρασία για τους Ελαιώνες της Επαρχίας Κορινθίας του έτους 1834, όπου γίνεται αναφορά σε αγροτική έκταση με την ονομασία «Καλέντσι», χωρίς να αναφέρονται εγκατεστημένες οικογένειες και κάτοικοι. Στη διακήρυξη αυτή περί ενοικιάσεως των δύο κατά την Κορινθίαν Ελαιώνων[3] και στον λεπτομερή πίνακα του εδώθε του ποταμού (κατά την Βόχαν) ελαιώνα γίνεται αναφορά σε «Καλέντσι», όπου καταγράφονται τριάντα τρία (33) στρέμματα ακαλλιέργητα (χέρσα), εκατόν πενήντα τέσσερα (154) στρέμματα καυμένα και μονάχα δύο (2) στρέμματα ελιές.
Ο Ιωάννης Εμμ. Νουχάκης, το έτος 1901, αναφέρει «Καλέντρι» δήμου Κορίνθου, το οποίο απείχε 3,30 ώρες οδοιπορικώς από την Νέα Κόρινθο και περιλάμβανε χειμερινές κατοικίες. Με τη φράση «χειμερινές κατοικίες» εννοεί την ύπαρξη καλύβων για τους πρώτους κατοίκους που ήταν ποιμένες, όπου ξεχειμάδιαζαν εκεί με τα ζώα τους.
Το Καλέντζι αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά ως αυτοτελής οικισμός την 16η Μαϊου του έτους 1928 κατά την απογραφή πληθυσμού που διενεργήθηκε το έτος 1928, και υπαγόταν διοικητικά στην κοινότητα Ζευγολατιού μέχρι το έτος 1967. Τον Ιούλιο του έτους 1967 με το υπ. αριθ. 403 Β.Δ[4] αναγνωρίστηκε ως ξεχωριστή και αυτόνομη κοινότητα. Η διοικητική αυτή αυτονομία διήρκεσε μονάχα για πέντε μήνες και την 18η Νοεμβρίου του έτους 1967 η κοινότητα Καλεντζίου καταργήθηκε. Ο οικισμός Καλέντζι προσαρτήθηκε εκ νέου στη κοινότητα Ζευγολατιού[5] στην οποία και παραμένει μέχρι σήμερα.
Το έτος 2013 οι κάτοικοι του οικισμού Καλέντζι προχώρησαν στη συγκέντρωση υπογραφών, καταθέτοντας στο δήμο Βέλου – Βόχας αίτημα περί θετικής γνωμοδοτήσεώς του για να γίνει το Καλέντζι αυτόνομη κοινότητα. Με την υπ. αριθ. 7/2013 απόφασή του το Τοπικό Συμβούλιο της δημοτικής κοινότητας Ζευγολατείου, με ψήφους τρεις αρνητικές, μιας θετικής και μιας θετικής υπό προϋποθέσεις, δεν ενέκρινε την αναγνώριση του οικισμού Καλεντζίου ως ξεχωριστή τοπική κοινότητα.
Παρά την αρνητική απόφαση του τοπικού συμβουλίου του Ζευγολατειού, το θέμα της αναγνωρίσεως του Καλεντζίου ήλθε προς συζήτηση σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, το οποίο αποφάσισε με ψήφους 11 υπέρ και 7 κατά να γνωμοδοτήσει θετικά (κατά πλειοψηφία) υπέρ της αναγνώρισής του προς το Υπουργείο Εσωτερικών, όπου μετά από απόφαση του αρμοδίου Υπουργού Εσωτερικών, θα εκδοθεί και το αντίστοιχο Προεδρικό Διάταγμα (ΦΕΚ).
Πληθυσμιακά στοιχεία
Το Καλέντζι απογράφεται ως αυτοτελής πληθυσμιακά οικισμός στις Απογραφές πληθυσμού των ετών 1928, 1951, 1961, 1971, 1981, 1991, 2001 και 2011. Αναλυτικά ο πληθυσμός του διακυμάνθηκε ανά έτη ως εξής:
1928: 69 κάτοικοι 1961: 326 κάτοικοι 1991: 347 κάτοικοι
1940: 220 κάτοικοι 1971: 392 κάτοικοι 2001: 427 κάτοικοι
1951: 269 κάτοικοι 1981: 360 κάτοικοι 2011: 334 κάτοικοι
Οι πρώτοι κάτοικοι και οι σημερινοί τους απόγονοι
Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήταν κατά κύριο λόγο κτηνοτρόφοι, διότι τα χωράφια ήταν λιγοστά. Αργότερα όμως έγιναν και γεωργοί χάρη στην εργατικότητά τους. Σύμφωνα με την τοπική λαϊκή παράδοση το χωριό κατοικήθηκε για πρώτη φορά το έτος 1855 περίπου από έναν ποιμένα τον Ιωάννη Καλέντζη, ο οποίος κατέβηκε από το όρος Κυλλήνη (σημερινή Ζήρεια) με τα ζώα του, με σκοπό να ξεχειμαδιάσει. Στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλες οικογένειες. Από τις οικογένειες αυτές οι μεγαλύτερες αριθμητικά είναι οι εξής: Τσάτσαρης, Μητσόπουλος, Μαγγίνας, Βαρβιτσιώτης, Παλυβός, Τζελέπης. Οι υπόλοιπες οικογένειες είναι μικρές αριθμητικά (μία ή δύο οικογένειες ανά επώνυμο) και μετρούν λίγα χρόνια διαμονής από την εγκατάστασή τους εκεί.
Κατά την έρευνα και εξέταση των Μητρώων Αρρένων της δημοτικής κοινότητας του Ζευγολατιού, περιόδου 1833 – 1998, στην οποία υπάγεται διοικητικά η περιοχή του Καλεντζίου, εντοπίστηκαν και καταγράφηκαν τα εξής επώνυμα, συμπεριλαμβανομένης και της χρονολογίας που πρωτοαναφέρονται:
[1]. Καλέντζης ( 1 8 5 5 )
Κατά την παράδοση ο πρώτος κάτοικος που εγκαταστάθηκε στην περιοχή ήταν ένας ποιμένας (βοσκός) ο Ιωάννης Καλέντζης, ο οποίος έμενε σε καλύβα στο κάτω μέρος του χωριού, στη βρύση. Απέκτησε δύο γιούς, τον Αθανάσιο Καλέντζη (γεν. το έτος 1857) και τον Κωνσταντίνο Καλέντζη (γεν. το έτος 1863). Ο Αθανάσιος το έτος 1886 απέκτησε έναν γιό, τον Παναγιώτη, ο οποίος με τη σειρά του το έτος 1919 απέκτησε τον Ευάγγελο. Ο άλλος γιός του Ιωάννη Καλέντζη, ο Κωνσταντίνος, απέκτησε τρείς γιούς: τον Απόστολο Καλέντζη που γεννήθηκε το έτος 1903, τον Γεώργιο Καλέντζη που γεννήθηκε το έτος 1909 και το Νικόλαο Καλέντζη που γεννήθηκε το έτος 1912. Σήμερα το «Καλέντζης» ως επώνυμο οικογενείας δεν υπάρχει, καθώς δεν υπήρξαν άλλοι άρρενες απόγονοι.
[2]. Μητσόπουλος ( 1 8 5 9 )
Το έτος 1859 ήρθε και εγκαταστάθηκε με μεταδημότευση από το Ψάρι Κορινθίας ο Μητσόπουλος Βασίλειος. Είχε γιούς, τον Δημήτριο (γεν. το έτος 1859) και τον Γεώργιο (γεν. το έτος 1867).
[3]. Μαγγίνας ( 1 8 7 5 )
Το έτος 1875 εγκαταστάθηκε ο Μαγγίνας Γεώργιος του Βασιλείου, που ήρθε με μεταδημότευση από τον Κάτω Ταρσό, ο οποίος απέκτησε τρείς γιούς, τον Κωνσταντίνο (γεν. το έτος 1906), τον Χρήστο (γεν. το έτος 1909) και τον Παναγιώτη (γεν. το έτος 1930).
[4]. Βελέντζας ( 1 8 7 5 )
Η πρώτη καταχώρηση στα Μητρώα Αρρένων Ζευγολατιού είναι ο Βασίλειος του Ιωάννη, γεννημένος στην Αλέα, από όπου ήρθε με μεταδημότευση το έτος 1875. Το έτος 1879 γεννήθηκε ο αδελφός του, Χρήστος. Παρακλάδι αυτής της οικογένειας εντοπίζεται και στο Καλέντζι.
[5]. Λάμπρου ( 1 8 7 6 )
Κωνσταντίνος του Βασιλείου (Γεννήθηκε το έτος 1876 και ήρθε με μεταδημότευση από το Ψάρι).
[6]. Παπανικολάου ( 1 8 8 1 )
Θωμάς του Νικολάου [Γεννήθηκε το 1881 και ήρθε με μεταδημότευση από τον Αγ. Νικόλαο Αλέας].Σήμερα δεν υπάρχει ως επώνυμο, λόγω μη υπάρξεως αρρένων απογόνων.
[7]. Κεφάλας ( 1 8 8 7 )
Παναγιώτης του Ιωάννη (Γεννήθηκε το έτος 1887 και ήρθε με μεταδημότευση από το Ψάρι).
[8]. Τσιτσόπουλος ( 1 8 8 8 )
Πρώτος αναφέρεται ο Τσιτσόπουλος Χρήστος του Γεωργίου, ο οποίος γεννήθηκε το έτος 1888 και ήρθε με μεταδημότευση από τη Βουπρασία της Μανωλάδας, με απογόνους τους Κωνσταντίνο (γεν. το έτος 1916), Δημήτριο (γεν. το έτος 1921) και Παναγιώτη (γεν. το έτος 1924).
[9]. Χουσαλάς ( 1 8 8 9 )
Πρώτος καταγράφεται ο Φώτιος του Χρήστου, που γεννήθηκε το έτος 1889 στους Καλλιάνους και ήρθε με μεταδημότευση από το Ψάρι, με απόγονο τον Ανδρέα (γεν. το έτος 1920). Ο Ανδρέας είχε απογόνους τους Βασίλειο, Παναγιώτη και Φώτιο.
[10]. Χουσελάς
[11]. Τσάτσαρης ( 1 8 9 0 )
Πρώτοι αναφέρονται ο Γεώργιος του Χρήστου (γεν. το έτος 1890) που ήρθε με μεταδημότευση από το Μάρκασι, με απογόνους τον Βλάσιο (γεν. το έτος 1910), τον Νικόλαο (γεν. το έτος 1906) και τον Βασίλειο (γεν. το έτος 1924), και ο Χαράλαμπος (Μιχαλέσης) του Χρήστου (γεν. το έτος 1886), που ήρθε με μεταδημότευση από το Μάννα (Μάρκασι), με απογόνους τον Χρήστο (γεν. το έτος 1917), τον Ευάγγελο (γεν. το έτος 1919) και τον Ιωάννη (γεν. το έτος 1923).
[14]. Τζελέπης ( 1 8 9 7 )
Πρώτος καταγράφεται ο Κυριάκος του Κωνσταντίνου (γεν. το έτος 1897) που ήρθε με μεταδημότευση από το Ψάρι.
[15]. Λίλιος ( 1 8 9 7 )
Πρώτος αναφέρεται ο Ιωάννης του Κυριάκου και της Αθηνάς (1897 – 1964), που ήρθε με μεταδημότευση από το δήμο Τροιζήνας και ήταν ποιμένας.
[16]. Τόγιας ( 1 8 9 7 )
Πρώτος αναφέρεται ο Σταύρος του Σωτηρίου και της Ευγενίας, που γεννήθηκε το έτος 1897 και ήρθε με μεταδημότευση από τα Αθίκια.
[17]. Νικολόπουλος ( 1 8 9 8 )
Πρώτος αναφέρεται ο Ιωάννης του Παναγή, που γεννήθηκε το έτος 1898 και ήρθε με μεταδημότευση από τη Κανδύλα. Αναφέρεται και ο Βασίλειος του Σωτηρίου και της Βασιλικής που γεννήθηκε το έτος 1904 και ήρθε με μεταδημότευση από το δήμο Σικυωνίων.
[18]. Βαρβιτσιώτης ( 1 9 0 0 )
Πρώτοι αναφέρονται οι Αριστοτέλης του Σωτηρίου και της Γεωργίας που γεννήθηκε το έτος 1900 και ήρθε με μεταδημότευση από το Μάρκασι, και στη συνέχεια ο Βασίλειος του Γεωργίου που γεννήθηκε το έτος 1909 και είχε διατελέσει αγροφύλακας.
[19]. Αθανασίου (1902 )
Ο Χαράλαμπος Αθανασίου ήρθε με μεταδημότευση από το Ψάρι και εγκαταστάθηκε στο Ζευγολατιό, στην περιοχή του Καλεντζίου. Δεν αναφέρεται ακριβής ημερομηνία εγκατάστασής του. Είχε απογόνους τον Λουκα που γεννήθηκε το έτος 1902 και ήρθε με μεταδημότευση από το Ψάρι, και τον Ιωάννη που γεννήθηκε το έτος 1909 και ήρθε με μεταδημότευση από το Ψάρι.
[20]. Αναγνωστόπουλος ( 1 9 0 2 )
Πρώτος αναφέρεται ο Ηρακλής του Γεωργίου που γεννήθηκε το έτος 1902 και ήρθε με μεταδημότευση από την Κόρινθο, με απογόνους τους Κωνσταντίνο και Αντώνιο.
[22]. Βλάχος ( 1 9 0 7 )
Πρώτος αναφέρεται ο Σπυρίδων του Σπυρίδωνος που γεννήθηκε το έτος 1907 και ήρθε με μεταδημότευση από το Ψάρι.
[23]. Καραμήτσος ( 1 9 0 8 )
Πρώτος αναφέρεται ο Νικόλαος του Δημητρίου που γεννήθηκε το έτος 1908 και ήρθε με μεταδημότευση από τον Αγ. Νικόλαο Αλέας.
[24]. Σαϊσανάς ( 1 9 1 5 )
Πρώτος αναφέρεται ο Ευθύμιος του Γεωργίου που γεννήθηκε το έτος 1915 και ήρθε με μεταδημότευση από τον Αγ. Νικόλαο Αλέας.
[25]. Μάλλιος ( 1 9 1 7 )
Πρώτος αναφέρεται ο Ελευθέριος του Χαραλάμπους που γεννήθηκε το έτος 1917 και ήρθε με μεταδημότευση από τον Αγ. Νικόλαο Αλέας.
[26]. Τζώρτζης ( 1 9 3 3 )
Πρώτος αναφέρεται ο Μιλτιάδης του Μιχαήλ και της Σταματίας που γεννήθηκε το έτος 1933 και ήρθε με μεταδημότευση από το Αγγελόκαστρο.
[27]. Μπαχταλιάς
Πρώτος που εγκαταστάθηκε στο χωριό αναφέρεται ο Μπαχταλιάς Σπυρίδων του Θεοφάνη, με απογόνους τους Φάνη, Κωνσταντίνο και Δημήτριο.
[28]. Καπινιάς ( 1 9 3 1 – 2 0 1 1 )
Πρώτος αναφέρεται ο Αντώνης του Κωνσταντίνου και της Σταυρούλας που γεννήθηκε το έτος 1931 και ήρθε με μεταδημότευση από την κοινότητα Στεφανίου. Απέκτησε τρείς γιούς, τον Ευάγγελο (γεννήθηκε το έτος 1965 στη Γκούρα), τον Γεώργιο (γεννήθηκε το έτος 1968) και τον Κωνσταντίνο.
[29]. Πετρόπουλος ( 1 9 3 2 )
Πρώτος αναφέρεται ο Παναγιώτης του Γεωργίου και της Μαρίας που γεννήθηκε το έτος 1932 και ήρθε με μεταδημότευση από το Μπούζι.
[30]. Παναγιωτόπουλος
Πρώτος αναφέρεται ο Κωνσταντίνος του Δημητρίου, με απόγονο τον Δημήτριο.
[31]. Μαντζιώρος
Δεν υπάρχει ως επίθετο, αφού όλοι κατέβηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Βοχαϊκό.
[32]. Σχοινοχωρίτης
Περίοδος Κατοχής
Για την συμμετοχή τους στην Εθνική Αντίσταση φονεύθηκαν τον Ιούλιο του έτους 1944 από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς οι Χουσαλάς Φώτιος που καταγόταν από τους Καλλιάνους και Σκλήρης Αναστάσιος που καταγόταν από την αρχαία Κόρινθο. Στο μνημείο του Ηρώου που βρίσκεται εντός του προαυλίου χώρου του ενοριακού Ιερού Ναού των Αγίων Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης αναφέρονται ως πεσόντες για το έτος 1921 ο Δημήτριος Κ. Βελέντζας, για το έτος 1940 ο Κωνσταντίνος Π. Μπαχταλιάς και για το έτος 1948 ο Βασίλειος Γ. Τσάτσαρης. Το Ηρώο κατασκευάστηκε με δωρεά του Συλλόγου Προοδευτική. Δίπλα από το Ηρώο υπάρχει τοποθετημένη προτομή πρός τιμή του Ανθυποσμηναγού Γεωργίου Ν. Χουσελά (23.04.1971 – 01.02.1995).
Εκκλησίες – Ξωκκλήσια – Μοναστήρια
· Ιερός Ναός Αγίου Κωνσταντίνου
Πρόκειται για την κεντρική ενορία του οικισμού Καλεντζίου με εφημέριο τον ιερέα Μητσόπουλο Ιωάννη. Εορτάζει την 21η Μαϊου πρός τιμήν των Ισαποστόλων και Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης.
· Ιερά Μονή Παναγία η Πάντων Χαρά.
Πρόκειται για την Ανδρώα Κοινοβιακή Ιερά Μονή με κτήτορα και πρώτο ηγούμενό της τον αρχιμανδρίτη κ. Προκόπιο Μερτύρη. Ιδρύθηκε με το υπ. αριθ. 368 / 1993 Προεδρικό Διάταγμα[6]. Το έτος 1993 ανεγέρθηκε η νότια πτέρυγα της Ιεράς Μονής με τα παρεκκλήσια των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, του Αγίου Νεκταρίου του θαυματουργού και των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης των νεοφανών μαρτύρων. Το ίδιο έτος εγκαταστάθηκαν και οι πρωτοι μοναχοί. Η εφέστιος εικόνα της Μονής είναι πιστό αντίγραφο της αντίστοιχης Παναγίας Παντοχαράς που φυλάσσεται στο Άγιο Όρος.
Το χρονικό διάστημα μεταξύ των ετών 1995 και 1998 ανεγέρθηκε και το καθολικό της Ιεράς Μονής. Ο ναός αυτός είναι τύπου βασιλική με δύο τρούλους και περιβάλλεται από τα παρεκκλήσια Αγίας Βαρβάρας, Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού και Αγίας Αικατερίνης – Αγίου Μερκουρίου. Το έτος 1995 κατασκευάστηκε η φιάλη του αγιασμού. Μεταξύ των ετών 1999 και 2002 πραγματοποιήθηκε η ανοικοδόμηση της ανατολικής, δυτικής και βόρειας πτέρυγας της Ιεράς Μονής, καθώς και των παρεκκλησίων του Αγίου Προκοπίου και του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Το έτος 2003 οι μοναχοί προχώρησαν στην ανέγερση του κωδωνοστασίου.
Η Ιερά Μονή εγκαινιάστηκε την 31η Μαϊου του έτους 2008 από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Κορίνθου κ. Διονύσιο. Σήμερα αποτελεί χώρο έλξης δεκάδων πιστών και προσκυνητών εντός αλλά και εκτός νομού. Εορτάζει την 15η Αυγούστου πρός τιμήν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
· Ι. Ν Αγίου Θωμά
Πρόκειται για τον κοιμητηριακό ιερό ναό, που βρίσκεται εντός του κοιμητηρίου του χωριού. Εορτάζει την 6η Οκτωβρίου πρός τιμήν του Αγίου και Αποστόλου Θωμά.
· Ξωκκλήσι Αγίου Νικολάου
Πρόκειται για ένα ιδιόκτητο ξωκκλήσι που βρίσκεται στην γεωγραφική περιφέρεια του Καλεντζίου, αλλά ανήκει σε κατοίκους του χωριού Σουληναρίου. Εορτάζει την 6η Δεκεμβρίου πρός τιμήν του Αγίου Νικολάου.
· Ι. Ν Αγίου Εφραίμ
Πρόκειται για ένα ιδιόκτητο εκκλησάκι που βρίσκεται στην είσοδο του οικισμού Καλεντζίου και ανήκει ιδιοκτησιακά στον κ. Τσιτσόπουλο Δημήτριο. Ανεγέρθηκε λόγω τάματος. Εορτάζει την 5η Μαϊου πρός τιμήν του μεγαλομάρτυρα και θαυματουργού Αγίου Εφραίμ.
Βιβλιογραφία
- Εθνική Στατιστική Αρχή, Απογραφές Πληθυσμού ετών 1928, 1940, 1961, 1971, 1981, 1991, 2001, 2011.
- Εφημερίδα της Κυβερνήσεως αριθ. 6 / 4 Φεβρουαρίου 1834, Διακήρυξις περί ενοικιάσεως των δύο κατά την Κορινθίαν Ελαιώνων.
- Εφημερίδα της Κυβερνήσεως αριθ. 120, τόμος Α΄, 12 Ιουλίου 1967 (Βασιλικό Διάταγμα).
- Εφημερίδα της Κυβερνήσεως αριθ. 202, τόμος Α΄, 18 Νοεμβρίου 1967.
- Εφημερίδα της Κυβερνήσεως αριθ. 156, τόμος Α΄, 13 Σεπτεμβρίου 1993 (Προεδρικό Διάταγμα).
- Ζώης Λ., Λεξικό Ιστορικό και Λαογραφικό της Ζακύνθου, Αθήναι, 1963 (πρώτη έκδοση 1898).
- Ιδιωτικό αρχείο Κωνσταντίνου Σ. Σχοινοχωρίτη.
- Μητρώα Αρρένων δημοτικής κοινότητος Ζευγολατιού 1834 – 1950.
- Μπίρης Κωνσταντίνος, Αρβανίτες: Οι Δωριείς του νεώτερου Ελληνισμού, Ιστορία των Ελλήνων Αρβανιτών, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα, 1960.
- Νουχάκης Εμμ. Ιωάννης, Ελληνική Χωρογραφία, Γεωγραφία, Ιστορία, Στατιστική Πληθυσμού και αποστάσεων, 1901.
- Παναγιωτόπουλος Βασίλης, Πληθυσμός και Οικισμοί της Πελοποννήσου 13ος – 18ος αιώνας, Ιστορικό Αρχείο Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος, Αθήνα, 1985.
- Pouqueville, 1827: Ταξίδι στην Ελλάδα.
- Πίκουλας Α. Γ., Λεξικό των Οικισμών της Πελοποννήσου.
- Πέππας Ε. Ιωάννης, Μεσαιωνικές σελίδες της Αργολίδας, Αρκαδίας, Κορινθίας, Αττικής, Αθήνα 1990.
- Πετρόπουλος Αθ. Γεώργιος, Καλέντζι και Καλεντζιώτες, Αθήνα, 2003.
- Σταματάκης Ι.Δ., Πίναξ χωρογραφικός της Ελλάδος περιέχων τα ονόματα, τας αποστάσεις και τον πληθυσμό των Δήμων, Πόλεων, Κωμοπόλεων και Χωρίων, ερανισθείς εκ διαφόρων επισήμων εγγράφων της Β. Κυβερνήσεως, Αθήνα, 1846.
- Σταματελάτος Μιχαήλ / Βάμβα – Σταματελάτου Φωτεινή, Γεωγραφικό Λεξικό της Ελλάδας, εκδ. Λαμπράκη, 2012.
- Χουλιαράκης Μιχαήλ, Γεωγραφική – διοικητική και πληθυσμιακή εξέλιξις της Ελλάδος 1821 – 1971, Εθνικόν Κέντρον Κοινωνικών Ερευνών, Αθήναι, 1974 – 1976.
- Χριστοφορίδης Κωνσταντίνος, Λεξικόν της Αλβανικής Γλώσσας, Αθήνα, 1904, σελ. 138.
Υποσημειώσεις
[1] Λεξικόν της Αλβανικής Γλώσσας, σελ. 138.
[2] [ Έλλην. Κέλης –τος] πληθ. Κουαλjτε και κουαjτε = ίππος, άλογο.
[3] ΦΕΚ αριθ. 6 / 4 Φεβρουαρίου 1834.
[4] ΦΕΚ αριθ. 120 / τ. Α΄ / 12 Ιουλίου 1967.
[5] ΦΕΚ αριθ. 202 / τ. Α΄/ 18 Νοεμβρίου του 1967.
[6] ΦΕΚ αριθ. 156 / τ. Α΄ / 13 Σεπτεμβρίου 1993.
Συγγραφή - επιμέλεια
Τηλέφωνο 6945 83 20 94
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου